Czytelnictwo a sprawa polska

16 marca 2016 • Wyświetleń: 2 162

Polska to dziwny kraj. Jednocześnie 63% osób w poprzednim roku nie przeczytało ani jednej książki, a jest w stanie zebrać 30 tys. podpisów w ciągu jednego dnia, aby wstrzymać sprzedaż książki dla dzieci.

Jeżeli nie słyszeliście o tych sprawach, to wyniki ankiety dotyczącej czytelnictwa znajdują się tutaj, a kwestia książki dla dzieci tutaj. Oczywiście istnieje tylko jeden powód, dla którego nasi rodacy w porywie narodowym są w stanie zorganizować się i porwać masy — obrażają Jezuska. A raczej ludziom wydaje się, że obrażają Jezuska, bo ktoś śmiał napisać o doktrynach co innego niż jest w najprawdziwszej z prawdziwych ksiąg.

Photo credit: Chris JL via Foter.com / CC BY-NC-ND

Zakładam, że prawie wszystkie podpisy należą do tych wspaniałych 63% społeczeństwa mogących się pochwalić nieprzeczytaniem niczego w przeciągu ostatniego roku. Równie chlubny powód co nieznajomość ortografii (zapewne idzie to w parze), czy podstaw matematyki (obstawiałbym, że to również). Jednak na blogu staram się unikać poruszania tematów religijnych, do tego mam kanał na YT, dlatego nie będę się tutaj z tego śmiał. Jeśli jednak ktoś chciałby posłuchać moich uzasadnień, dlaczego wiara i kościół są bardzo szkodliwe, czy innych bluźnierstw, to zapraszam tutaj.

Ankietowani

Od dziecka sceptycznie patrzyłem na wszelkiego rodzaju ankiety narodowe, bo mnie nigdy nikt o nic nie zapytał. Ba, ja nawet nie znam nikogo, kto byłby kiedyś ankietowany w familiadzie, a co dopiero w tak ważnych sprawach jak bycie statystycznym przedstawicielem narodu. Szczególnie, że ich wyniki zazwyczaj odstają od tego co ja uważam za normalne. Kim zatem są ci tajemniczy ankietowani?

Nie wiem i bardzo mnie to zastanawia, szczególnie że najpopularniejszym z wybieranych autorów jest Sienkiewicz. Naprawdę kurwa, Sienkiewicz? Czy jest to tak popularny autor w tych czasach, czy ludzie dla rozrywki czytują sobie w pustyni i w puszczy? Ten wynik pozwala mi sądzić, że czytelnictwo w Polsce stoi na jeszcze gorszym poziomie, ale część ankietowanych słusznie zawstydziła się tym, że nie czyta i wypełniając ankietę postanowiła troszkę podkolorować. I podała nazwisko autora, które kojarzy ze szkoły.

Skąd brać czas na książki?

W moim otoczeniu nie ma osób nieczytających. Stawiam na to, żeby otaczać się odpowiednimi ludźmi, a weryfikację rozpoczynam (prócz rzutu okiem na stan uzębienia) pytaniem o czytelnictwo. Wypowiedź że ktoś nie czyta książek odstrasza mnie równie dobrze co „mam rzeżączkę”, „za kim jesteś”, bądź „psy są lepsze niż koty”. Ostatnie jeszcze jestem w stanie zaakceptować, ale doprawdy nie rozumiem jak można nie ubóstwiać kotełów. Ulubiony autor, książka, która wywarła na Tobie największe wrażenie, coś z Twojego kraju, co warto przeczytać, co sądzisz o klasykach, albo o dlaczego akurat ta książka jest Twoją ulubioną, różnych ludzi pytam o różne rzeczy.

Zdjęcie zamieszczone przez użytkownika @zdzislawin 14 Sie, 2015 o 3:49 PDT

Czytam dużo, no właśnie, ale skąd ja biorę na to czas? Prócz tego, że jestem w stanie poświęcić wolny czas, bo książki bywają naprawdę fascynujące, to prawie zawsze mam przy sobie coś do czytania. Nigdy przecież nie wiadomo, kiedy będziemy mieli kilkanaście minut wolnego czasu — w długiej kolejce w supermarkecie, w urzędach, w komunikacji miejskiej. Lubię też czytać w wannie, w ubikacji, no i przy posiłkach. Wszystkie 41 książek z serii świat dysku Terrego Pratchetta przeczytałem w tramwaju podczas kilkunastominutowych dojazdów do pracy.

Także brak czasu nie jest tu problemem, tylko brak chęci.

52 książki w rok

Jest takie wyzwanie na fejsbooku, są jakieś tam grupy wsparcia i ludzie się wspierają, aby przeczytać jedną książkę w tygodniu. Wzniosły cel, bardzo przyjemna inicjatywa, jednak ja jestem typem samotnika, nie lubię tego typu grup wsparcia i wydaje mi się, że ich nie potrzebuję. Jednak teraz postanowiłem sam przez sobą przedsięwziąć coś podobnego, gdyż będąc w podróży, mam sporo czasu, który mogę przeznaczyć na czytanie.

Photo credit: Magdalena Roeseler via Foter.com / CC BY-NC-SA

Postanowiłem na fanpage’u mojego bloga publikować króciutkie recenzje przeczytanych przeze mnie książek, wraz z oceną i liczbą porządkową. Mimo, że lista rzeczy do przeczytania jest dość spora zawsze chętnie dowiem się o nowych, interesujących lekturach.

I mimo, że już dawno wyzbyłem się złudzeń, że moje pisanie przyciągnie w szybkim czasie tysiące osób, to teraz łudzę się w inny sposób. Otóż mam nadzieję, że mój światopogląd i styl pisania jest w stanie przyciągnąć głównie ludzi należących do elitarnych 37% osób, którym zdarzyło się w zeszłym roku przeczytać choć jedną książkę. Nigdy nie robiłem ankiety na blogu, więc mogę się łudzić.

Mam jednak nadzieję, że rozwiejecie moje wątpliwości i zostawicie mi w komentarzu informację, co jeszcze warto przeczytać. Do każdego się odniosę i napiszę, czy już czytałem, czy przeczytam, a jeśli nie, to dlaczego.

A i zapomniałbym, czy jest tutaj ktoś, kto czyta Sienkiewicza dla przyjemności?

Bądź na bieżąco z wpisami na moim blogu! Polub na Facebooku, napisz na Twitterze, zobacz na Instagramie i przeglądaj na RSS.

http://www.lieveg.pl Gabriela

Z jednej strony masz rację — wszyscy ankietowani to jakieś widma, nikt nie wie kim są, co w życiu robią i ile mają lat. Z drugiej strony to smutne, bo faktem jest, że ludzie nie czytają książek, choć moim zdaniem takich jest coraz mniej. Moda na wyzwania czytelnicze rozkwitła jakiś czas temu i ma się bardzo dobrze, co niesamowicie mnie cieszy. 🙂
Julia

Szkoda mi ludzi, którzy nie czytają książek, bo chyba nie wiedzą co tracą…,a to wszystko prawdopodobnie dlatego, że nigdy nie trafili na książkę, która by ich dostatecznie pochłonęła. Gdy się już trafi na taką książkę, to potem idzie już z górki 😉 Co najmniej w moim przypadku tak było. Gdy byłam jeszcze dzieckiem, moja Mama martwiła się, że czytam za mało czy też prawie wcale. Zabierała mnie więc do księgarń, sama kupowała mi różne książki… i w końcu do moich dziecięcych jeszcze rąk trafiły „Przygody koszmarnego karolka” (zdaje się, że tak właśnie ta seria się nazywała). Najpierw przeczytałam mnóstwo książek z tej serii, a potem to już nie wyobrażałam sobie życia bez czytania i tak mi zostało do dzisiaj 🙂
Jeśli chodzi o literaturę godną polecenia to na pewno Bukowski. Cokolwiek, ale polecam zacząć od którejś z trzech pierwszych powieści. Ostrzegam, że jest to literatura, która może się nie spodobać. Bukowski był dość charakterystycznym i kontrowersyjnym człowiekiem i takie są też jego utwory. Posunęła bym się nawet do stwierdzenia, że podejście do jego twórczości może być tylko zerojedynkowe — albo się to uwielbia albo nie jest się w stanie tego czytać — bez ocen pośrednich.
Swoją drogą, polecam czytanie gazet, ale nie tych politycznych, bo to czcza gadanina z reguły. Na polskim rynku wydawniczym można znaleźć dobre, ciekawe i przystępne dla każdego, bez względu na zainteresowania czy wiek, gazety populanonaukowe. Niektóre oferują też prenumeratę w wersji elektronicznej 🙂

P.S. „Quo Vadis” było niezłe, ale czytałam je będąc w gimnazjum więc nie wiem, co sądziłabym o tym teraz 😉
- http://www.zdzislaw.in/ Zdzislaw
  
  Tak, ludzie którzy mówią, że książki są głupie nie przeczytali nigdy nic poza lekturami, które zbyt porywające nie są. Ja zacząłem swoją przygodę od Mastertona, którego w domu było całkiem sporo, a potem to już sam szukałem czegoś innego niż horrory. W sumie wychodzi, że od 10 lat nie przeczytałem ani jednego więcej ;D
  
  Bukowskiego znam, aczkolwiek mam o nim bardzo mieszane uczucia. Z książek przeczytałem tylko „kobiety”, które szczerze mówiąc nie przypadły mi do gustu. Patologiczny, bucowaty, stary i obrzydliwy pijak opisuje w wulgarny sposób swoje alkoholowe ciągi i podboje seksualne, w dużej mierze z prostytutkami. Zero polotu, historie jak od bezzębnych żuli z pod budki z piwem.
  
  Choć ostatnio przeczytałem sporo jego wierszy i część z nich jest bardzo dobra. Szczególnie przypadł mi do gustu „pszczoła” (choć trochę podchodzi pod epitety wygłoszone w poprzednim akapicie) i ten z załącznika. Jeżeli zaś chodzi o jego najgorszy wiersz, to bez wątpienia „najlepszy wiersz miłosny na jaki mnie stać w tej chwili”.
  - Julia
    
    Co do lektur — nie do końca się zgodzę. Do nich trzeba chyba po prostu dojrzeć (co najmniej tak było w moim przypadku). W podstawówce i gimnazjum raczej omiatałam je wzrokiem niż czytałam. W liceum powzięłam mocne postanowienie i przeczytałam wszystkie, a nawet trochę ponad program (pomijając oczywiście rozwlekłe opisy przyrody 😉 ). Wiele lektur naprawdę mi się podobało i nie wykluczam, że kiedyś do nich wrócę 🙂
    
    Jeśli chodzi o Bukowskiego — ja właśnie lubię tą jego patologiczność, bucowatość i obrzydliwość. Nie wiem czemu. Może dlatego, że nigdy nie miałam odczynienia z tego typu osobami, a jak to człowieka, fascynuje mnie to, co nieznane? Może dlatego, że on opisuje swoją zwykłą codzienność, a ja lubię o czymś takim czytać? Nie wiem.
    Do jego wierszy jeszcze się nie zabrałam. Najpierw proza 🙂
    
    BTW. Widziałam na fejsie, że przeczytałeś „Metro 2033″. Przeczytałeś już albo zamierzasz przeczytać kolejne części? (2034 oraz 2035)
    - http://www.zdzislaw.in/ Zdzislaw
      
      No właśnie, dlatego dzieciom w szkole powinno się dawać do czytania coś odpowiedniego do ich sposobu odbioru świata. Przynajmniej w początkowej fazie edukacji, w szkole średniej to już można się pokusić o coś poważniejszego, z nadzieją, że część zrozumie. Ja w ogólniaku przeczytałem jedynie pół Lalki i Dżumę (z lektur oczywiście, inne rzeczy czytałem), więc nawet nie wiem w jakim stopniu są one przyswajalne. Zresztą teraz mam w planach nadrobić Dostojewskiego, tylko najpierw skończę przygodę z Mrożkiem.
      
      Właśnie sam nie wiem. Cała ta historia jest piękna i genialnie zakończona, więc boję się, że kolejne części zepsują mi tę perfekcję. Osobiście po napisaniu czegoś takiego nie odważyłbym się na wydanie sequela. W dodatku, że ta sama osoba która mi poleciła książkę, mówiła że następne już nie są tak dobre.
Katarzyna

Sienkiewicza niezbyt lubię ze względu na to, że w swoich książkach ma takie etapy przedłużającej się beznadziei, bez perspektywy na jakąkolwiek poprawę. I to nie to, że nie lubię smutnych książek. Jeśli są dobre, to lubię, ale Sienkiewicz mnie momentami przytłaczał takimi trwającymi motywami. Np. we „W pustyni i w puszczy” — dwójka dzieci wśród obcych ludzi, pochodzących z kultury która raczej się nie patyczkuje, bieda, nie ma co jeść, syf, Nel chora, malaria, malaria, nie ma chininy, młoda gorączkuje, nie ma chininy, malaria… a potem jest tylko lepiej, bo jak w końcu się wydostali i idą z jakąś karawaną to na pustyni zaczyna im brakować wody. No i super — 50 stopni w cieniu, piasek wszędzie, krajobraz się nie zmienia, bo za wydmą „jebana druga wydma jest”, słońce, majaki, spierzchnięte usta, pragnienie… No kurwa. Czułam się jakbym tam razem z nimi szła bez wody i w ukropie i to wcale nie jest plus, że autor sprawił, że się tak wczułam w sytuację, tylko po prostu ja się z nimi męczyłam. Następny przykład „Krzyżacy” — przy samym końcu jest taka akcja, że porywają Danuśkę i Zbyszek jej szuka. No i tak jej szuka i szuka i nie wie co się z nią dzieje, czy ona żyje jeszcze w ogóle, ale szuka, a w wioskach mu mówią, że albo nie wiedzą, albo jej nie było, albo była, ale dwa dni temu itd. A najlepsze jest na koniec, bo jak już ją w końcu znajduje, to ona umiera jakieś dwa dni później. No kurwa. Jak ja to przeczytałam, to pomyślałam sobie, że tak się Heniu bawić nie będziemy, i przestałam czytać w tym momencie, czyli jakieś 50 stron do końca.
OK, to jak już wylałam swoje frustracje, to może teraz coś Ci polecę. Widzę, że lubisz książki pisane ładnym językiem, do tego dołożę niespieszną akcję, piękne opisy, ogólny optymistyczny ton, trochę filozoficznych rozmyślań i szczyptę fantasy — „Zimowa opowieść” Marka Helprina. W tym przypadku raczej trzeba mieć ochotę na taką pozycję, żeby się podobała. Jest jeszcze tego samego autora „Pamiętnik z mrówkoszczelnej kasety”, która podobno jest ciekawsza, bardziej zabawna i napędzana kawą (a propos plantacji kawy), ale ja jej jeszcze nie czytałam.
Z powieści historycznych z nutką fantastyki polecam Elżbietę Cherezińską zwłaszcza cykl „Odrodzone królestwo” (o rozbiciu dzielnicowym — wiem brzmi strasznie, ja też sceptycznie podchodziłam, ale po przeczytaniu sama zaczęłam się edukować, bardzo mnie ciekawiło, co było potem z bohaterami, których pokochałam) oraz „Północna droga” (wikingowie — z bohaterami podobna sytuacja, po skończeniu wyobrażałam sobie sama, co mogło dalej z nimi być, sama im dopowiadałam historie).
Z czystego fantasy — Robert Wegner „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” (wojenne fantasy w stylu malazańskiej księgi poległych) i Brandon Sanderson „Z mgły zrodzony” (zupełnie nowe podejście do magii).
Pozdrawiam:)
- http://www.zdzislaw.in/ Zdzislaw
  
  Hej Kasiu!
  
  Z w pustyni i w puszczy też się chce zmierzyć i zobaczyć czy koszmar z dzieciństwa jest rzeczywiście taki koszmarny. Wtedy jeszcze byłem mały i ojciec nade mną stał i pilnował, żebym czytał, więc nie mogłem porzucić tak ważnej dla systemu nauczania i wyrabiania u dzieci wstrętu do książek pozycji. Zobaczymy czy teraz dam radę przez całą przebrnąć.
  
  Nie znam niczego z książek, o których napisałaś. Będę musiał czegoś o nich poszukać i się zaopatrzyć w cyfrowe wersje. Faktycznie rozbicie dzielnicowe brzmi okropnie, nawet miałem początkowo we wpisie zaznaczyć, że nie przepadam za historycznymi, no ale a nuż coś ciekawego to będzie? Z historycznych przeczytałem jedynie „korsarz admirałem” o historii życia sir Francis Drake’a i bardzo mi się podobała.
  
  No a fantastyka to mój ulubiony gatunek. I chyba wstyd przyznać, ale nawet malazańskiej księgi poległych nie czytałem, choć o tym już słyszałem. Jeżeli zaś chodzi o nowe (i ciekaw) podejście do magii, gdzie co prawda jest ona tylko delikatnym dodatkiem, to poleciłbym pozycje o Koniaszu (6 książek na razie) napisanych przez Zambocha, a do tego trylogię „księga słów” pani J.V.Jones.
  
  Już nie mogę się doczekać, aż się dowiem co to ciekawego wymyślili z tą magią. Bo kiedyś też chciałem napisać książkę fantasy (mam nawet gdzieś kilkanaście stron początku) i tam miałem swój własny pomysł na magię.
http://www.nalewoinaprawo.pl/ Joanna Kwasigroch

Jako filologowi często stawiano mi pytania (również w ramach zajęć na studiach): jak promować czytelnictwo, by docierało „pod każdą strzechę:? dlaczego Polacy nie czytają? Złe jest podejście do książki — kojarzy się ona z przykrym lekturowym obowiązkiem, wejściówką, wypracowaniem. Szkoda…
- http://www.zdzislaw.in/ Zdzislaw
  
  W skrócie to brak czytających wzorców w postaci lektury oraz przypierdolenie dziecku w twarz lekturami typu w pustyni i w puszczy.
  Bo inaczej nazwać tego nie można, jak ktoś ma polubić książki jeżeli się go przeciora z obowiązku przez takie gówno? A potem lektury wcale nie są lepsze.
http://elalka.pl/ Krolowa Margo

No cóż jestem w takim razie dziwolągiem 😀 , ale uwielbiam trylogię Sienkiewicza 🙂