Dziś dosta­łem świetną oka­zję, aby poru­szyć temat, o któ­rym już kie­dyś pró­bo­wa­łem coś napi­sać — czyli dla­czego powo­ły­wa­nie się na Jezu­ska zamiast świad­czyć o dobrym sercu osoby, zapala u mnie lamkę ostrzegawczą.

Być dobrym człowiekiem

Jest to bar­dzo roz­myte stwier­dze­nie, a defi­ni­cji znaj­dziemy tyle, ile ludzi. Jed­nak każdy każdy powi­nien się ze mną zgo­dzić, że można to oce­nić po czy­nach czło­wieka. Inten­cje czy moty­wa­cje pozo­stają nie­istotne, gdyż i tak nie jeste­śmy w sta­nie ich poznać. To czy ktoś pomaga aby zaspo­koić swoje sumie­nie, tra­fić do nieba, czy budu­jąc kre­dyt zaufa­nia, aby móc w przy­szło­ści popro­sić o zwrot przy­sługi, nie inte­re­suje nas.

Pró­bu­jąc podać główną cechę defi­niu­jącą dobrego czło­wieka wybrał­bym empa­tyczny. Trzeba naj­pierw wczuć się w czy­jąś sytu­ację, żeby wie­dzieć jak się czuje i jak mu pomóc.

To tylko przykład

Wczo­raj w inter­ne­cie zoba­czy­łem wiel­kie poru­sze­nie, spo­wo­do­wane naszym ultra­ma­ra­toń­czy­kiem Pio­trem Kuryłą. W skró­cie — aby poje­chać na mara­ton, posta­no­wił oddać psa do schro­ni­ska w dość nie­zor­ga­ni­zo­wany spo­sób. W środku upal­nego dnia przy­wią­zał go do bramy schro­ni­ska, zosta­wił mu wodę i odje­chał. Oczy­wi­ście daleki jestem od pochwa­la­nia tego czynu, acz­kol­wiek chciał­bym na niego spoj­rzeć z tro­chę innej per­spek­tywy. Piotr Kuryła pocho­dzi z miej­sco­wo­ści liczą­cej sobie 318 miesz­kań­ców. Czy ktoś z czy­tel­ni­ków był kie­dyś w takiej wio­sce i widział jak tam trak­tuje się zwierzęta?

Ostat­nio gło­śne było zabi­cie lwiego cele­bryty Cecila, przez Ame­ry­kań­skiego den­ty­stę. W inter­ne­cie zlin­czo­wano tego czło­wieka nisz­cząc mu karierę i życie. Przy oka­zji nie zwra­ca­jąc uwagi na to, że rocz­nie jest ich zabi­jana ponad setka. Czło­wiek, który wybrał sobie aku­rat to zwie­rzę do odstrze­le­nia przy­jął cały impet na klatę, pod­czas gdy o innych myśli­wych nawet nie wspo­mniano. Podobna sytu­acja ma się tutaj.

Trzy­ma­nie zaro­ba­czo­nego, wygło­dzo­nego psa na metro­wym łań­cu­chu, kar­mie­nie go reszt­kami i szczu­cie na obcych to jest nor­malka pol­skiej wsi. Cza­sem zimą rzuci się mu jakiś stary koc, który poszedłby na szmaty i tak można sobie pra­wie zero­wym kosz­tem zapew­nić żywy alarm. Oczy­wi­ście nie wszy­scy tak robią, ale sta­no­wią oni mar­gi­nes. Zresztą Piotr Kuryło stwier­dził, że postą­pił dobrze, bo mógł prze­cież przy­wią­zać psa do drzewa w lesie. W porów­na­niu do tego co całe życie było dla niego normą, zacho­wał się o wiele lepiej.

Jed­nak w dal­szym ciągu źle.

Spor­to­wiec

Piotr Kuryło miał to szczę­ście, lub tego pecha, że jest osobą medialną, nawet ja o nim sły­sza­łem wcze­śniej. Znany mara­toń­czyk, poko­nu­jący pie­szo dystanse, które więk­szość ludzi nie prze­je­chało nigdy samo­cho­dem. To w połą­cze­niu z jego zacho­wa­niem spo­wo­do­wało, że zapła­cił bar­dzo wysoką cenę. Spon­so­rzy się wyco­fali, czemu się wcale nie dzi­wię, a on stra­cił sza­cu­nek jako spor­to­wiec — coś czemu poświę­cił tysiące godzin tre­nin­gów i całe swoje życie.

I nie pisał­bym tego przy­dłu­giego wstępu, gdyby nie żało­sne próby tłu­ma­cze­nia się z tego czynu. Jako reli­gijny czło­wiek z różań­cem w ręku i papie­żem na koszulce porów­nał się do Jezusa zlin­czo­wa­nego przez tłum, a całą sprawę przed­sta­wił jako nagonkę na kościół. Bo to bar­dzo wie­rzący czło­wiek jest i nie wyobraża sobie, że mógłby być zły. A o empa­tii zapewne nie słyszał.

O orto­gra­fii rów­nież. Tro­chę czasu mi zajęło prze­tłu­ma­cze­nie pzełdo na pseudo, aż przy­po­mniało mi się moja próba zapi­sa­nia słowa quasi, gdy byłem w podstawówce.

Atak na kościół

Postą­pił według zako­do­wa­nego algo­rytmu — powo­łam się na Boga, więc nie mogę być złym czło­wie­kiem. Pro­blem z tym jest taki, że na Boga powo­łać się nie można, jedy­nie na ziem­skie uzur­pa­cje słów tego wyima­gi­no­wa­nego bytu, a one nijak nie świad­czą o byciu dobrym czło­wie­kiem. Szcze­gól­nie, że zwie­rzęta, wg mito­lo­gii kato­lic­kiej, zaj­mują dość niskie miej­sce w hie­rar­chii, nawet niż­sze niż kobiety, więc nie trzeba ich trak­to­wać na równi z ludźmi.

Już w samej księ­dze rodzaju czło­wiek dostaje przy­zwo­le­nie, aby pano­wać nad zwie­rzę­tami. Papież Fran­ci­szek roz­pę­tał straszną aferę, gdy stwier­dził, że pies małego chłopca tra­fił do nieba. Tade­usz Rydzyk też się kie­dyś wypo­wia­dał o psach, że wia­domo gdzie ich miej­sce. Wygło­sił tę wypo­wiedź w kon­tek­ście tego, że ludzie zamiast wysy­łać pie­nią­dze na Radio Maryja, to wolą utrzy­my­wać zwie­rzęta. Kato­licką moral­ność bar­dzo dobrze pod­su­mo­wał nad­pa­pież Ter­li­kow­ski — W chrze­ści­jań­stwie nie cho­dzi o bycie dobrym czło­wie­kiem, a o zba­wie­nie.

@MirekVoice07, Twit­ter

Piotr Kuryło nie zro­biłby tak już drugi raz, bo nie wie­dział jak to się poto­czy. Nie dla­tego, że źle postą­pił, że skrzyw­dził zwie­rzę, tylko dla­tego że ludzie go zlin­czo­wali. Podob­nej argu­men­ta­cji uży­wają przed sobą ludzie wal­czący prze­ciwko in vitro, euta­na­zji, czy abor­cji, ska­zu­jąc przy tym innych na cier­pie­nie. Bo kato­lik uważa się za dobrego czło­wieka, kiedy jest reli­gijny, a bycie reli­gij­nym utoż­sa­mia z byciem dobrym człowiekiem.

Dla­tego okre­śle­nie „jestem dobrym czło­wie­kiem, bo wie­rzę w boga xyz” jest dla mnie rów­nie nie­do­rzeczne, co „reli­gia zyx jest reli­gią pokoju”.