Zawsze otaczają nas dziwni ludzie. Tylko my jesteśmy ostatnią ostoją normalności w tym zwariowanym świecie.

Photo credit: ro_buk [I’m not there] / Foter / CC BY-NC

Miara normalności

Co to znaczy, że ktoś jest normalny? Zastanawiałem się nad tym pytaniem będąc w ogólniaku i już wtedy wiedziałem, że to nie ja. Miałem dużo kolczyków, tatuaże w planach, byłem olimpijczykiem z matematyki, czyli całkiem niecodzienne połączenie.

Jako wzorzec nomalności uznałem kolegę z klasy — Piotrka. Dobry uczeń, ale bez przesady. Z kategorii osób, które przewijają się w tle życia, ale nie poświęcimy im tyle uwagi, żeby zapamiętać nazwisko. Nigdy ostatni i nigdy pierwszy, zawsze cichy, spokojny, niewyróżniający się, nie zwracający niczyjej uwagi. Urodzony przeciętniak, solidny średniak.

Pewnie nigdy by nie pomyślał, że mógł się stać obiektem moich rozmyślań. Normalności jednak nie da się jednoznacznie zdefiniować i zostawić pod szklaną pokrywą, tuż obok kilograma w Sèvres. Wszystko zależy od szerokości geograficznej, czasu, grupy społecznej, i wielu innych czynników.

Opowieści

Wyobraź sobie, że masz za zadanie opisać swoją sytuację życiową w formie opowieści. Tu trochę podkolorować, dodać celną ripostę która przyszła nam za późno do głowy, czy odjąć sobie 10 kg, czy dodać 10 cm. Takie drobne modyfikacje, żeby było bardziej interesujące. Mimo wprowadzenia takich zabiegów i tak większość osób przedstawi siebie jako zwyczajną, normalną osobę, dostrzegającą absurdy otaczającej jej rzeczywistości.

Rozbudowywujemy teraz troszkę opisu naszego życia, wymyślmy jakąś historię, która się nam wydarzy. Jak rozwinęlibyście fabułę?

Akceptowalna praca w korpo, po pracy piwko, po 30 dzieci, po 40 depresja, po 50 zawał, a potem to i tak nic godnego uwagi się nie zdarzy.

Długa i systematyczna, pełna wyrzeczeń praca nad swoją pasją w wolnym czasie przez lata powoli się rozwija, aż stajemy się ekspertem w tej dziedzinie. Okazuje się, że nasz amatorski zapał jest o wiele cenniejszy niż nijaki profesjonalizm. Powolutku sami stajemy się autorytetami, aż kończymy na egzotycznej plaży wylegując się w hamaku w akompaniamencie zachodu słońca i szklaneczki ulubionej substancji zastanawiając się czy zakończyć dzień surfując, czy nurkując.

Porzucenie dotychczasowego życia, sprzedaż wszystkiego, kupno biletu w jedną stronę do Ameryki Płn, podróż życia do czasu aż kończą się pieniądze i nie ma już żadnych perspektyw na przyszłość. A wtedy trafia się wyjątkowa okazja i masz szansę na (…).

Już trochę lepiej. Jednak większość ludzi ograniczy się do:

Główny bohater żyje w swoim małym świecie absurdu, coraz bardziej pogrążając się w beznadziei codzienności. Aż pewnego dnia będąc na skraju załamania psychicznego zdarza się coś, co wywróci dotychczasowe życie do góry nogami. Cierpliwie czeka na to zdarzenie…

Życie to nie bajka

Nie znaleźliśmy przejścia do Narnii, nie dostaliśmy listu do Hogwardu, no to teraz można już tylko mieć nadzieję, że Gandalf nas odwiedzi w 44 urodziny. Jednak samo czekanie nic nam nie da. Nie sprawi, że nasze życie się zmieni, nie rzucimy znienawidzonej pracy, nie wytkniemy fałszywym znajomym ich hipokryzji, nie wyprowadzimy się z zapyziałego miasta, nie odrzucimy aktualnego trybu życia by zostać mnichem.

Problem jest taki, że nigdy nie spotka nas żaden szczęśliwy przypadek, który odmieni nasze życie. Voldemort nie zabił naszych rodziców, ani nie jesteśmy zrodzeni z midichlorianów. Szczęśliwe przypadku zdarzają się tylko w książkach.

Albo ludziom, którzy ciężką pracą je sprowokowali i mieli wystarczająco wytrwałości, rozumu i doświadczenia, by móc je wykorzystać.

Tak, to ja. Bardzo lubiłem te kolczyki w nosie…

Spójrz na siebie. Zajebiście, nie?

Tworzenie opowieści daje spore pole do popisu, jednak tym razem sytuacja jest troszeczkę inna. My jesteśmy głównym bohaterem i wszystko co wymyślimy jest odbiciem tego, jak sami siebie postrzegamy. To jak o sobie myślimy, ma ogromny wpływ na to, jacy jesteśmy.

Patrz też: Ubliżając samemu sobie

Mówiąc normalny, ludzie mają na myśli przeciętny. Myśląc o sobie w ten sposób ograniczasz się. Nigdy przez to nie będziesz tą odważną, interesującą, niecodzienną, spontaniczną, przebojową osobą. No chyba, że na facebooku.

Całe życie spędzasz sam na sam, ze swoim szaleństwem. Najwyższy czas się zaakceptować i polubić.